وقتی
به آسمان و دشت ها و جنگل های سرزمینم
وقتی
به رودخانه ها و دریاچه ها و برکه های کشورم
وقتی
به حیوانات در حال انقراض وطنم

نگاه می اندازم

از درد قلبم را می فشارم

وَ با چشمی بغض آلود زیر لب میگویم

ایران با تمام زیبایی هایش به نمادی از مظلومیت محیط زیست تبدیل شده .

جنگل هیرکانی که زمانی طولانی مامن حیوانات و پرندگان بود در حال ویران شدن است

دریاچه ی هامون به کویری از شن بدل شده

وَ مردمان سیستان به جای پرنده پرواز غبار را در آسمان می بینند

دریاچه ارومیه به کما رفته

وَ زاینده رود را باید “زنده بود” نامید

تلاش ها هر سال برای بقای یوزپلنک کم رنگ تر میشود

وَ تخریب های محیط زیستی هر روز در کشور من بیشتر

من امروز ، سخت به این فکر میکنم
، چه شد که به اینجا رسیدیم.

چه شد که از یاد بریدم
زمین و منابع طبیعی آن ، نه دارایی ما
بلکه امانتی از نسل های آینده است

من امروز ، به بازگشت دوباره امید فکر میکنم
آخرین درنا از نسلی که دیگر آرزو ندارد

ابوالقاسم کریمی
ورامین
5 – دی – 1403